Ang Relo
Sugilanon ni Pojuer D. Reyes II
(Kining maong sugilanon midaog nga Ikaduhang Pinasidunggan sa Gawad-Komisyon 2006 ubos sa pagdumala sa Komisyon sa Wikang Filipino)
DUGAY na kong nangandoy nga makapanag-iyag relo. Ang usa nga relo de pulso. Dili ang relo de kalso nga may kaw-ing linubid nga sinubong kun bulawan ba hinuon nga iluklok sa sekreto sa pantalon nga ipagawas lang pagtan-aw sa oras.
Kaibog ko na man tinuod sa usa nga may relo de pulso. Angayan ang tawo, sa tan-aw ko, nga nagsuot og usa. Labihan ang kaibog ko nga maghanduraw kon mag-usara ug damgohon ko na gani kon matulog.
Bata pa ako nga nakaamgo sa relo de pulso. Naghinapos na kadto ang Ikaduhang Gubat sa Kalibotan dihang usa ka buntag, mitunga sa Panawagan ang usa ka jeep nga gimaneho sa naghukasay nga Amerikano. Pinatikan og usa ka agila ang dughan sa tawo. Nagpangita siyag ilimnon. Apan wa siyay napalit sa tindahan.
Si Abloy ug si Badok nga managhigala nga dinha pag-abot sa Amerikano nagkinidhatay. Ang duha igo lang nakahuman sa primarya apan kadali lang nakatimaho sa kahigayonan nga sila makapanguwarta. Nakigsulti sila sa Amerikano ug nanakay sa jeep.
Nagdagan kong miagpas. Miliko ang jeep. Misum-ok sa kalubihan ug mihunong sa tataan ni Ingkoy. Apan wala pa ang mananggiti.
“Manangko lang ta, Bay Abloy,” ni Badok nga nakahunahunang manangko nga may ikahatag sila sa tawo nga nagpangitag mainom.
“Mao,” dason ni Abloy. “Pasabton ta lang si Ingkoy. Tangkoan lang siyag duha ka sanggab. Siyarog di pa matagbaw.”
Nagpili silag punoan sa sanggotan nga masaka. Nakakuha silag tagsa ka sanggab nga puno sa tuba.
“What’s this?” Natingala ang Kano sa duha ka sugong nga giabot kaniya.
“Dat is bino de Cebu, Joe,” ni Badok nga misugal sa daginoton niyang Iningles.”
“Cebu wine?” sa Kano nga mibatig katahap kon unsa kining ilimnon nga gihatag sa duha nga gikuyogan man sa lagong.
“Yes, Cebuano wine, Joe. Tuba… native wine. Try… Nice to drink. Nice to drink…” ni Abloy nga migalagala sa Kano sa labkahon niyang Iningles.
Mikidlap ang mata sa Kano nga nakahanggap sa kahumot sa tuba nga nagbuwa sa sugong niyang gidawat. Gibutang niya sa jeep ang usa ka sugong. Gidagpas niya ang lagong nga misakdap sa sugong sa iyang kamot.
“See?” ni Abloy nga nahimuot nga gipangigi sa Kano ang tuba nga buot panibaan sa lagong. “The fly like to drink, Joe.”
Kaduha lang iyarok sa tawo ang usa ka sugong. “Yeah, very good.” Nanug-ab ang Amerikano. “Cebu wine very good… How much?” sa Amerikano nga mikuot sa likod niyang bolsa. Nahaugnok ang tawo. Wala na sa iyang bolsa ang iyang pitaka.
Nangaminghoy ang duha. Nagtinan-away sa kasagmuyo sa ilang kapakyas nga makapanguwarta. Unsa ba diay, nakapanglingo si Badok. Wala man diay kuwarta kining kanahan nga nagpangitag bino nga malag-ab.
Unya, misanag ang dagway sa Kano nga nakatan-aw sa relo niyang de pulso. “Okay I’ve got my time piece. But you can’t divide this half-a-piece to one of you. You must fight. The winner got this time piece. Okay?”
“Fight you say?” Nakatan-aw si Abloy sa tawo kon wala ba magtiaw. Kawala nila magdahom nga kanahanon diay kining hibagtan nilang tawo nga nagpangitag ilimnon.
“Yeah…” sa Kano nga miisa sa iyang tuong kamot pagpakita sa iyang kinumo. “Fistfight. The champion will get this time piece.”
Nagkatinan-away ang managhigala. Panuway man diay kining gitangkoan nilag tuba nga mainom.
“Unsa man, Bay Badok?” Mitugpa ang luwa ni Abloy sa tiilan sa Amerikano. “Maayo kaha?”
“Sulayan nato, Bay Abloy,” ni Badok nga nanukad nga kasugdan ang away. “Relo na god na.”
Mikatawa ang Kano nga mikab-ot sa ikaduhang sugong dihang gisugdan sa duha ang away sa kinumo. Kahimuot na man sa tawo nga nagtan-aw sa managhigala nga nagsinukmagay nga makailog sa relo de pulso niyang gihimong ganti. Apan nahurot na lang niya ang ikaduhang sugong, wala pay usa nilang mikamang sa yuta. Kalisang na man hinuon niya nga nakamatikod nga sukmag-patayan na ang binukbokay sa duha.
“Stop! Stop it!” Mipataliwala ang Kano nga mahunong ang away. Napusak ang tuong mata ni Abloy ug nag-agas ang dugo sa ilong nga maorag nalata nga tamatis. Ug naa si Badok, nabitas ang dunggan ug nagtabisay ang dugo sa baba sa duha ka ngipon niyang napangag.
Nahunong ang away apan ang duha pulos nangangkon nga maoy midaog.
“No…” Miwara ang Kano sa kamot nga mipasabot nga ang duha wala pa magdaog; mipahiyom nga mitangtang sa relo sa iyang pulso. Nakakita ra siyag paagi nga way usang mabun-og sa pag-ilogay nila sa relo. Naglumbaay ang duha dihang gilabay sa tawo taman sa ginhawa ang relo ngadto sa hawan nga uma sa unahan. Wala na sa Kano hibaw-i kinsa sa duha ang nakakuha sa iyang relo. Nag-ikis-ikis ang jeep niyang gimaneho nga nagdagan balik sa kampo.
Bata pa ko niadto. Wala ko malimot. Apan wa ko lang hisabti nga mahimo sa managhigala ang tinud-anay nga panagtakos sa kinumo tungod lang sa usa ka relo. Ug nganong ibaylo sa tawo ang mahal niyang butang sa unsay makahubog? Apan kanay nahitabo. Nasaksihan ko ang panagtakos sa kusog sa managhigala nga makakuha sa relo nga gipailogan sa Amerikano.
HAYSKOL na ko. Dinha ko sa unang ang-ang nga mibatig kaibog sa relo. Tinuod, kaibog ko na man sa tawo nga nagsuot og relo de pulso. Sa among saring, si Ernesto lang nga anak og usa ka asendero ang tinun-an nga duna. Kasagaran lang siya nga tinun-an apan tinagad siya ug tinahod. Nainila siya tungod sa iyang relo de pulso. Way relo ang among magtutudlo ug kaniya mangutana sa oras basig nakalimot ang klerk sa opisina pagbagting alang sa sunod nga panulun-an.
Ang relo de pulso makahimo sa tawo nga usa nga talamdon ug talahoron. Sangpiton sa magpakisayod sa oras. Ang may relo de pulso usa nga dili yamhangan sa iyang panahon. Dili siya makabit sa kasabotan. Labaw sa tanan, ang kahimatngon sa kabililhon sa matag gutlo nga bation niya ang kahinugon nga mawagtang nga dili kapuslan. Usa ka bulawan ang panahon sa kamot sa tawo.
Apan mao lang kana. Igo lang ko sa kaibog. Ang relo de pulso usa ka Buwan nga malantaw. Naa makita, apan dili makab-ot. Tinuod, magtutudlo ang among amahan. Wala mi magpalit og bugas. Mersante ang among inahan. Nakapalit og yuta nga nakuhaan namo sa pagkaon. Apan namatay si Mama dihang natapos ang gubat. Siyam kaming buhi sa unang kaminyoon ug nadugangan og duha dihang naminyog usab si Papa. Labihan namong lisora dihang ang duha ko ka magulang nga utility boys pagtakas sa Amerikano mipauli pagbiya sa mga Amerikano sa Sugbo. Lima na ming nagtungha sa kolehiyo, tulo sa hayskol ug may duha sa elementarya. Unsaon nga makaigo ang suhol sa usa ka maestro sa tulunghaang publiko sa kadaghan puyra buyag sa mga anak nga edukahon?
Kalipay ko na man dihang natapos ni Noy Edred ang ETC ug nakatudlo sa Maraat. Makaginhawa na tingalig diyotay sa hagip-ot namong kahimtang. Ang Maraat usa lang ka balangay nga sakop sa lungsod sa Kanghagas. Ikaduha sa kataposang balangay habig sa habagatan. Samtang ang among balangay maoy ganghaan sa lungsod sa Kanghagas, ang Maraat maoy ikaduha sa kataposang balangay sa habagatan sa kasadpang habig sa lungsod sa lalawigan. Mao nga si Noy Edred panagsa lang mahiuli sa among balangay sa Panawagan tungod sa kalisod sa sakyanan.
Di gyod ko malimot niadtong adlaw nga siya miuli human sa Visayan Athletic Meet nga gipahigayon sa Dakbayan sa Sugbo. Kaibog ko na man niyang nagtan-aw nga nagsuot sa bag-o niyang pinalit nga relo de pulso. Gruen ang iyang relo. Napalit niya sa usa ka buwan niyang suhol. May t-shirt kong sinugatan. Apan sa iyang relo de pulso nagpamilit ang akong panan-aw sa kaibog. Wala siya mahimutang nga nakamatikod nga ang iyang relo ang giinitan sa iyang manghod. Dugay niyang gitangtang dihang gihangyo ko nga sulayan pagsul-ob.
Nianang Lunes sa buntag nga siya nag-atang nga makasakay, gitawag ko niya. Gitunolan ko niyag peso. Natingala ko kay gitagaan na man niya nianang gabii nga makapalit sa unsay magamit sa akong pagtuon. Pamasahe diay. Paadtoon ko niya sa Maraat sa Biyernes sa hapon. Dili siya mopauli. Maghulat siya nako sa Maraat. Nalipay ko. Sultihan ko siya. Basig siya ang manunubos sa pangandoy nga sinakit sa kawad-on.
Apan wala ko siya kasultii. Magulang ko siya, apan mibati kog kaikog. Nakapanghunahuna lang nga likayan ang pagbukhad sa palad sa unsay tinguhaong panag-iyahon nga makatibhang sa binulan niyang suhol.
Bayle diay sa Maraat nianang gabii. Mao diay nga gihatagan ko niyag pamasahe. Natan-aw niya nga naa lang ang nawong ko sa basahon. Buot lang niya nga ako malingaw sa adlaw nga way klase.
“Wa ka man mosayaw?” ni Noy Edred nga miduol ug mitapad sa bangko kong gilingkoran nga nakatan-aw nga nagpabaya lang ko sa bayle nga kalingawan nianang gabhiona. “Naa si Amparing…”
Nahasagnunot ang akong panan-aw sa babaye niyang gilantaw didto sa atbang nga lingkoranan sa mga dalaga. Ang Maraat nakita ko nga usa ka balangay sa maanyag nga mga babaye. Apan sa tanang mga bituon sa langit, may usa nga malantaw nga labing mahayag sa imong panan-aw. Si Amparing nakita ko nga mao ang bituon nga naghayag sa sayaw niadtong gabhiona.
Gisayaw siya ni Noy Edred nga mipaduol sa akong nahimutangan. Dihang natapos ang sonata, gipaila ko niya sa dalaga. Nagpares mi sa sayaw dihang gitugtog ang “Too Young To Be In Love”. Kaduha ko siya isayaw.
“Unsay tan-aw mo niya?” ni Noy Edred dihang nahibalik ko sa lingkoranan.
“Maanyag.”
“Wa ka ba maibog?”
Nakapahiyom ko. Wa tingaliy usa nga dili mobatig kaibog nga makahinagbo ni Amparing. “Kinsa man kahay dili?” Gisultihan ko siya. “Apan ikaw… unsay naa sa hunahuna?”
Mitan-aw siya sa atbang sa lingkoranan sa mga dalaga. “Gidapit ka nako nga makatambong sa bayle sa Maraat. Ang Maraat balangay sa mga maanyag. Basig anhi nimo ihibalag ang babaye nga ikauban mo sa kinabuhi.”
“Wala ko kana mahimong kahasol.” Mibati kog kahimuot sa nabati ko kang Noy Edred. “Naa ra ang babaye sa adlaw ang tawo makahukom sa kaminyoon.”
“Mao,” undayon ni Noy Edred. “Apan maayo nga may igo nga panahon masayod kinsa ang babayeng ikauban sa panagluon.”
“Sagdi lang.” Hisabtan ko nga buot niyang si Amparing paulitawhan sa manghod niya. “Mobalik ra gani ko sa Maraat kon matapos ko ang akong pagtuon.”
“Hisabtan ko.” Dinhay kasagmuyo sa iyang tingog. “Wala ka matandog. Wa mo ipangigi ang kaanyag ni Amparing.”
“Nganong wala?” Kahimuot ko na man nga siya na hinuon ang nauyamot. “Bakakon ang usa nga molimod nga wala mabihag. Apan dili ko kahalaran ang matag Amparing ihinagbo sa dalan nga naghangos nagtungas sa ugma kong pangitaon.”
Nakatan-aw siya nako. “Mahimo ka nga magtutudlo. Matinud-anon ka kaayo sa imong pagtuon,” niya nga mikuot sa iyang bolsa ug misugo og duha ka botelyang beer sa batang dinha sa duol.
“Soft drinks lang ang usa.” Gisultihan ko ang gisugo nga mibiya sa pamalihog sa iyang maestro.
“Wa ka gyod makakat-on?” Mikatawa si Noy Edred. “Di na ta mga bata.”
“Asa ra man bitaw na,” nako nga miduyog pagkatawa. “Dili maayong makakat-on nga way kuwartang ikapalit.”
Miabot ang bata nga sinugo. Gitunol ni Noy Edred ang soft drink. Apan nakamatikod siya nga wala ko magtan-aw sa Coke niyang gitunol. Mipilit ang panan-aw ko sa Gruen niyang relo de pulso nga miamag sa siga sa petromaks nga nagkanuos dinha sa among duol.
Mipahiyom siya. Hisabtan ko nga may misantop sa iyang kaisipan. Mitan-aw siya nako nga nahimuot. Apan way gikasulti.
“Tana,” agda niyang mamauli sa iyang gikaserahan. “Alas 11:10 na sa kagabhion.”
Basig may isulti siya nga dili niya ipaabot sa pandungog sa mga tawo sa baylehan. Namauli mi apan nanubay lang siya nga si Amparing tinun-an sa komersiyo sa unibersidad sa siyudad. Nakaundang kay way makabantay sa tindahan sa pagpanganak sa iyang inahan. Ang mga magtutudlo sa tulunghaang publiko sa balangay naa magkasera sa usa nila ka balay.
Nianang hapon nga naghulat kog kasakyan pauli, mitan-aw siya sa oras. “Di na madugay ang Cadelima Bus.”
“Maayo nga may relo nga masayod sa oras.”
“Mao.” Mipahiyom siya. Pahiyom nga nagtago sa unsay wala niya ikasulti sa dayon namong pauli sa bayle kagabii. “Ang relo di lang usa nga dayan kondili usa ka panginahanglan.”
May isulti siya. Hulaton ko, dili mangutana. Hisabtan niya kining kaibog ko sa relo de pulso. Nakita niya nga wala kanako ang layaw nga lingaw-lingaw sa binatang kabuang sa kasingkasing. Wala ko magtagad sa mga babaye. Apan wala niya malilong nga hilantan ko sa kaibog magtan-aw sa usa ka relo de pulso.
“Gusto mo ba gayod manag-iyag relo de pulso?” Ang pangutana usa ka hagit nga sinimaan. Kon unsay buot niyang dagiton, mibati kog kahinam nga mahisabtan.
“Ngano man diay?” Milihay ko sa pangutana nga nahimuot. Maayo kahang nawngon ko siyag sulti kon palitan ba ko niyag usa?
Gitangtang niya ang relo sa iyang pulso. Mikidlap ang relo sa Adlaw sa kahaponon nga gitunol niya nako.
“Gipul-an ka na?” Gidawat ko ang relo nga gipatan-aw niya nako.
“Wala. Apan maimo ra gani kon magkasinabot ta.”
“Kanindot.” Mikatawa ko. “Hinigtan diay nig lanot.”
“Ingon lang niana. Way butang bililhon nga sayon mapangayo. Molihok ang tawo. Magpasingot nga makapanag-iyag unsa na lang.”
“Hisabtan ko.” Giuli ko niya ang relo. “Unsay balighot?”
“Ulitawhi si Amparing.”
“Ulitawhan ko si Amparing?”
“Mao.”
“Mao lang kana?”
“Kon sugton ka niya, ihatag ko nimo kining relo de pulso.”
“Mao ba?” Nakatan-aw ko kang Noy Edred nga natahap dili ba usa ka binuang.
“Wala ko magtiaw,” niya nga mihupay sa akong pagduhaduha nga ang relo nga nahimong katian dili bulog nga kasabotan. “May tagal. Sulod lang sa unom ka buwan. Kon mosugot siya nimo, kining relo ihatag ko nimo sa Disyembre.”
Gidawat ko ang hagit. Ang relo de pulso ni Noy Edred nagduyan sa akong handurawan nga nagsakay sa Cadelima Bus pauli.
SUKAD niadto tua gayod ko sa Maraat matag Biyernes sa gabii. Kinsay di maghinam-hinam? Relo na god na. Relo! Nagtuo ko nga dili ko mapakyas. Maako gayod ang relo de pulso ni Noy Edred. Kalipay ko na man. Makarelo de pulso na gyod ko.
Ambot kon ikapila ko na kadtong balik sa Maraat nga si Amparing nasultihan ko. Maora mag lain god nga nahimo ang paghalad tungod lang sa tinguha nga makapanag-iyag relo kay dili man kinasingkasing ang gugmang gipanumpa sa usa ka dalaga. Nahinumdoman ko lang nga Domingo kadto sa buntag. Naligo siya sa dagat uban sa iyang mga higala.
Naabtan ko silang nanglingkod sa dagsang kahoy sa baybay. Dihang namiya ang iyang mga higala nga namalik sa tubig, nahawiran ko siya ug gikasulti.
Kadaghan na mi nagkasulti. Apan kadto lang nga nanglingkod mi sa gapnod nga siya gisultihan sa gugma nga ang relo de pulso ang naggilaw-gilaw sa akong handurawan.
Mipahiyom lang siya. Naminaw. Walay gikasulti. Sa akong pagbiya, gibinlan ko siyag sulat. Gisulatan sa tulunghaan ko sa lungsod. Wa koy balos nadawat. Apan wa ko maluya. Nahagit ko. Walay ligad. Tua ko sa bayle matag Biyernes sa Maraat. Ang Maraat maorag batobalani. Bation kog kadasig nga tua sa balangay sa Maraat. Kapoy nga mobiya. Laay ang mga adlaw nga Lunes ngadto sa Huybes sa tulunghaan. Apan inigka-Biyernes, magkapakapa ang akong kasingkasing. Kinsay dili malipay? Igkita na sad si Amparing ug magakos sa bayle nga gihimo matag Biyernes sa balangay.
Nalimot ko sa relo. Nalimot nga ang relo de pulso ni Noy Edred nahimong kasabotan sa paghalad. Wala na ko maikag. Si Amparing na ang mahanduraw sa pag-usara ug damgohon sa pagkatulog. Naunsa na ba kini? Wala ko lang hisabti. Nawad-an kog kaikag sa relo. Dili ko na usa ka pangandoy. Dili na kanako usang bililhon nga tinguhaong panag-iyahon. Wala na koy makita kondili si Amparing. Si Amparing ang tanan kanako. Siya ang masigang bituon malantaw ko sa langit. Ang akong gugma… Ang akong kalipay… Ang tanang katahoman anino lang sa iyang kahayag.
Nasulat ko ang balak “Sa Unang Panagkita” ug gipatik sa mantalaan. Dili maisip ang mga sulat sa gugma nga nagkayo sa pagbati sa paghalad. Apan ang tanan nahulog lamang sa linaw. Dili matugkad ang iyang kahilom. Kalibog ko na man. Maayo siyang ikasulti. Apan mao lagi. Mopahiyom lang kon pakisayran sa gugma kong gihalad.
Hisabtan ko nga siya may hinigugma. May iya nang kasaad ug dili na makadawat og laing maghahalad. Buotan lang si Amparing. Kon wa siyay gilingi dili siya magpakabuta-bungol sa mga sulat sa gugma nga nagbakhong nanuktok sa iyang kasingkasing.
Gikasubo ko. Apan magpakatawo ko sa pagdawat sa kapakyas sa gugma sa babaye kong hinalaran. Ingon lang niana. Ning kinabuhi, may mga butang nga sayon lang sa tan-aw tang mapanag-iya apan dili ta makab-ot. Mibalik ko pag-umod sa akong pagtuon.
“UNSA diay?” nangutana si Noy Edred nga nahiuli anang bakasyon sa Pasko. “Wa ka na man motunga lagi sa Maraat?”
“Bitaw.” Gitikop ko ang libro nga gibasa. “Mora mag nabiyaan ko kining pagtuon.”
“Unsa si Amparing…?”
“Pakyas ko.”
Mipahiyom siyang mitan-aw nako. “Magsusulat ka ug magbabalak. Wa mo diay siya malukmay sa mga sulat mo sa gugma?”
“Basig may kasaad na siya.”
“Gisultihan ka niya?”
“Wala nuon. Sa panabot ko lang.”
“Kaanugon.”
“Way maanugon. Kondili imoha, iya sa lain.”
“Tinuod.” Mikatawa siya. “Ang tawo mapakyas, dili ang gugma,” niya nga mitan-aw nako. “Apan wala mapakyas. Di ka mahikawan sa relo mong gipangandoy.”
“Kalimti.” Mihupas ang kaibog ko sa relo.
HAYAG ang Buwan. Nadala ko sa mga higala sa pangharana. Ila gyod kong dad-on kon sila mangharana. Akoy magpaluyo sa balak sa ilang mga awit nga duyogan ni Berting ug ni Nito sa tenor ug bandurya. Diha si Badok ug Abloy nga nagpabiling mga ulitawo, nakighugoy sa mga batan-on nga nagdalag usa ka tabayag nga tuba. Katingala na man nila nga wala mosaylo ang tagay. Gidawat ko ang hungot nga gitunol. Kaniadto ugod, mokuyog lang ko sa harana apan dili moinom.
“Kanay lalaki.” Mikatawa si Badok sa kahimuot. “Dili Bisayang Sugboanon ang lalaki nga dili moinom og tuba.”
Nagduog-duog ang ulo ko nga miuli sa balay. Lawom nang gabii. Apan hayag. Wala pa mapalong ang petromaks. Nagsulti si Noy Edred ug si Papa sa kinadak-an. Wala ko matingala. Ingon niana ang mga magtutudlo. Kanunayng magpulaw sa pagsulat sa lesson plan.
Nagdali kong makasaka sa taas. Apan wala ko makatikang sa hagdan dihang hidunggan ko si Papa nga nangutana unsay sabot nila sa ilang kaluwasan. Nahaugnok ko. Panagsabot sa amahan ug anak sa kaminyoon. Mangasawa diay si Noy Edred.
“June wedding.” Gisultihan ni Noy Edred si Papa. “Ug gusto ni Amparing sa Simbahang Katoliko mahimo ang among kasal.”
Dinha ra. Naumpawan ko sa kahubog. Mao diay. Si Noy Edred diay ang tawo nga kasaad ni Amparing. Kawala ko magdahom. Nasampongan ko ang akong baba sa kahadlok mabuhian ang dako kong katawa. Apan ngano man? Nganong nahimo niyang paulitawhan sa manghod ang iyang hinigugma? Nahinumdom ko nga may gikasulti siya nga angay lang sa tawo masayod sa babaye niyang ikauban sa kinabuhi. Tingali usa lang niya kadto ka pagsulay kang Amparing. Kon nakahunahuna ba lang lingawon ang manghod nga naa lang ang nawong sa basahon nga labihang nakapaninguha nga molampos sa pagtuon. Kon unsay katarongan, si Noy Edred ra ang nasayod.
NAHIGMATA ko sa yugyog nga namukaw. Dinha ko sa lantay sa kayda kabuntagi nga way unlan ug banig nga natulog.
“Bangon… Pag-ilis…” Nagkarakara ang tawo nga nagdaling makigpanglakaw.
“Asa diay ta?” Wala ko mobangon. Gihawiran pa sa katulogon.
“Sa siyudad. Magpalit sa imong relo.”
“Relo?” Hidunggan ko. Apan wala na mamagting sa akong kaikag. “Di na hinungdanon.”
“Dili?” Milakra sa iyang dagway ang katingala nga ang pangandoy kong panag-iyahon butang nga wala nay bili og kahulogan karon. “Hinungdanon sa usa ka magtutudlo.”
“Bitaw,” undayon ko sa iyang pagtan-aw sa relo. “May labi lang hinungdanon natan-aw kong panag-iyahon.”
“Unsa kana?”
“Ang libro sa akong pagtuon.”
“Paliton ko, Emin.”
Mibangon ko ug gilamano ang tawo. “Pahalipay diay.”
Mitingsi si Noy Edred nga mibatig kahimuot sa iyang kadaogan. Sa dalan nalantawan ko si Badok ug si Abloy nga nagsinangay sa tabayag sa tuba ni Ingkoy nga gisakada nila sa lungsod. Taas na ang Adlaw.
(KATAPOSAN)
Comments (0)
You don't have permission to comment on this page.